ก่อนที่เราจะมีเครื่องจักรกล หรือหุ่นยนต์ใช้งานกันดั่งในปัจจุบัน จะต้องผ่านการวิวัฒนาการตามกาลเวลามาอย่างนาวนาน ซึ่งหลักฐานสิ่งประดิษต่าง ๆ นั้นเริ่มมีการบันทึกมาตั้งแต่ช่วงยุคสมัยกรีกโบราณ โดยนายช่างของเมืองอะเล็กซานเดรีย พวกเขาได้เขียนตำราไว้สองเล่มได้แก่ “Pneumatica” และ “Automata” ภายในเต็มไปด้วยข้อมูลสิ่งประดิษหลากหลายชนิด มีความสามารถในการทำงานด้วยตนเอง หรือที่เรียกว่า “อัตโนมัติ” ซึ่งเป็นต้นแบบของหุ่นยนต์ในปัจจุบัน จนกระทั่งหุ่นยนต์ในศตวรรษที่ 20 และ 21 ได้ก้าวหน้าอย่างมาก จนถึงกับประกอบเครื่องจักรด้วยกันเอง หรือแม้แต่หุ่นยนต์ที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับมนุษย์
มนุษย์เริ่มมีการประดิษเครื่องจักรกลกันอย่างจริงจังกันตั้งแต่ในช่วงยุคกลาง พวกเขาทำออกมาทั้งเครื่องมือสำหรับทุ่นแรง หรือแม้แต่ของเล่นสำหรับเด็ก ในบางส่วนก็มีการนำไปใช้ทางพิธีศาสนา โดยเฉพาะนาฬิกาช้างที่ถูกคิดค้นขึ้นโดยชาวอาหรับในช่วงปี 1136 – 1206 นาฬิกามีกลไกลการทำงานพิเศาที่จะส่งเสียงดังในทุก ๆ 1 ชั่วโมง หรือจะเป็นหุ่นนักบวชที่สามารถก้มลงไปจูบไม้กางเขนที่อยู่ในมือ จนกระทั่งเข้าช่วงยุคศตวรรษที่ 18 พวกเราเริ่มที่จะเข้าใจการทำงานของเครื่องกลมากขึ้น ทำให้สามารถสร้างเครื่องจักรที่มีความซับซ้อนสูงได้ ช่างชาวฝรั่งเศษ ผู้ที่สร้างหุ่นยนต์ชีวกลศาสตร์ตัวแรกของโลกขึ้น โดยมีความสามารถในการเล่นเป่าขลุ่ยได้เหมือนกับมนุษย์
เมื่อเริ่มเข้าสู่ยุควิคตอเรีย เป็นช่วงที่มหาอำนาจต่าง ๆ อยู่ในการปฏิวัติอุตสาหกรรม มุ่งเน้นในการทำงานด้านคณิตศาสตร์ วิศวกรรม และวิทยาศาสตร์ คุณอาจจะแปลกใจที่ยุคนี้ถือเป็นการวางรากฐานของระบบคอมพิวเตอร์ รวมถึงเครื่องคิดเลข แต่ก็น่าเสียดายที่หลายคนยังขาดความเข้าใจ และไม่เป็นที่สนใจแก่ผู้ร่วมลงทุน โปรเจคต่าง ๆ จึงไม่ประสบความสำเร็จเพราะขาดงบประมาณ อีกครั้งที่เหล่าเครื่องจักรยังคงถูกใช้งานต่อในฐานะสิ่งบันเทิงมากกว่าระดับอุตสหกรรม จนเมื่อเข้าช่วงยุคเครื่องจักรไอน้ำ ทำให้อุสหกรรมเติมโตเร็วขึ้น ส่งผลให้ต้องผลิตของที่มากขึ้นตามไปด้วย ด้วยเหตุนี้จึงเป็นโอกาสที่เหล่าเครื่องจักรได้เข้ามาช่วยเป็นเครื่องมือสำคัญในสายการผลิต เพราะว่ามีความเร็วและแม่นยำกว่ามนุษย์ ตราบใดที่มันมีพลังงานก็จะทำงานโดยไม่หยุดตลอด 24 ชั่วโมง
ในปี 1920 โลกได้รู้จักกับคำศัพท์ใหม่ที่เรียกว่า “Robot” ที่จะมาใช้เรียกเครื่องจักรที่ทำงานได้ด้วยตนเอง เป็นคำที่ถูกดัดแปลงมาจากภาษาสลาฟ มีความหมายว่า “การกระทำซ้ำ ๆ หรือแรงงานที่ไม่มีวันเหนื่อย” มันใช้เวลา 30 ปี กว่าที่จะมีหุ่นยนต์ที่สามารถใช้งานได้จริง โดย จอร์จ เดโว ผู้คิดค้นหุ่นแขนกลที่สามารถหยิบจับสิ่งของที่หนักและมีความร้อนสูงได้ มันถูกนำไปใช้ในโรงงานผลิตรถยนต์ที่นิวเจอร์ซี ในเวลาต่อมาโรงงานทั่วโลกก็เริ่มมีการนำไปใช้ด้วยเช่นกัน